بسیاری از مطالعات اپیدمیولوژیک اثرات مصرف چای زرین قرمز بر بیماری های قلبی عروقی را بررسی کرده اند.
هر دو M4 و M6 (عمدتا به شکل گلوکورونید و سولفات) در ادرار و پلاسمای انسان شناسایی شده اند. در برخی افراد، مقدار M4 و M6 ادراری چندین برابر بیشتر از پیش سازهای مربوطه بود.
این متابولیت ها همچنین در بافت های مختلف جوندگان یافت شدند. فعالیت های بیولوژیکی این متابولیت های کاتچین نیاز به بررسی دارد.
در یک مطالعه طولانی مدت روی یک گروه هلندی، بالاترین میزان مصرف چای با خطر کمتر مرگ ناشی از بیماری عروق کرونر قلب و بروز کمتر سکته مرتبط بود.
در یک مطالعه بعدی در روتردام، ارتباط معکوس مصرف چای با شدت آترواسکلروز آئورت مشاهده شد. مطالعه بهداشت منطقه بوستون نشان داد که افرادی که یک فنجان (200 تا 250 میلی لیتر) یا بیشتر نوشیده اند.
مشاهدات اخیر مبنی بر اینکه تجویز داخل معده چای سیاه تجمع پلاکتی را مهار می کند و از ترومبوز عروق کرونر تجربی در سگ ها جلوگیری می کند.
مصرف پلی فنول های چای سبز تجمع پلاکتی ناشی از ADP را کاهش می دهد مکانیسم احتمالی دیگری را برای پیشگیری از بیماری های قلبی عروقی ارائه می دهد.
عصاره چای سبز معادل 10 فنجان (2 لیتر) چای برای 4 هفته، با این حال، تأثیر قابل توجهی بر چندین شاخص مرتبط با بیماری های قلبی عروقی نداشت.
هم چای سیاه و هم چای سبز باعث افزایش شدیدتر (30 دقیقه پس از مصرف) فشار خون نسبت به کافئین به تنهایی می شوند (24). با این حال، مصرف منظم چای فشار خون را تغییر نداد.
چای و سرطان
مطبوعات عمومی چای را به عنوان یک نوشیدنی پیشگیری کننده از سرطان معرفی می کنند، زیرا چنین فعالیتی در بسیاری از مدل های حیوانی نشان داده شده است.
این مدل‌ها شامل سرطان‌های پوست، ریه، مری، معده، کبد، روده کوچک، لوزالمعده، کولون، مثانه، پروستات و غدد پستانی هستند. .
